My one minute of fame

Als in maart van dit jaar corona om zich heen grijpt, vier ik mijn vijftigste verjaardag. Nou ja, van vieren was eigenlijk geen sprake. Ik zat in mijn nieuwe jurk te kniezen op de bank. Het feest werd uitgesteld naar september, maar niemand die weet of dat wat wordt. En hoewel er ongetwijfeld veel goeds te melden is over de maanden die er op volgden, ben ik zo nu en dan behoorlijk in mineur. De verhalen die zich normaal gesproken vanzelf vormen in mijn hoofd, blijven uit. Ze zijn ook verre van lollig. Zuur zou je kunnen zeggen. Over graaiende, scheldende mensen en slechte gewoontes die na een korte tijd van bezinning weer de kop opsteken. Over gesukkel met gezondheid van de mensen en paarden om mij heen. Of over mensen waar je afscheid van moet nemen omdat ze je te zwaar hebben teleurgesteld. Ik zal je de details besparen. Maar het zou zo maar kunnen dat gisteren een keerpunt is geweest in deze malaise. Soms maak je namelijk nog wel eens iets mee waar je echt niet op had gerekend. 

Voor mijn verjaardag namen mijn vrienden mij mee voor een dagje vol verrassingen om mijn mislukte verjaardag enigszins te compenseren. Ze kennen me goed en dat was tijdens het hele programma voelbaar. Vanwege de aangeboren haat tegen fietsen mocht ik mee op de scooter. Dan is mijn dag al geslaagd. Getooid met Sarah-sjerp en rugzakje vertrokken we richting Middelburg. De koffie-met-gebak-pauze in het zonnetje bij Hof Poppendamme was een goed begin. We vervolgden de weg naar de Zeeuwse hoofdstad waar we een prachtige stadswandeling hebben gedaan. Middelburg is echt mijn stad en ik heb nu dingen gezien waar ik het bestaan niet van wist. En als je dingen vanuit een andere hoek bekijkt geeft dat ook weer nieuwe inzichten. De wandeling eindigde bij Hard en Ziel. Toen we daar bijna waren beland zei ik uit een geintje dat ik daar vast het liedje Zoutelande zou moeten zingen met Paskal Jakobsen. Dit had ik namelijk als verrassing op de 50e verjaardag van Joyce gezongen met DJ Leo. Gearriveerd bij Hard en Ziel blijkt Paskal inderdaad aanwezig te zijn, met gitaar, vergezeld van een andere gitarist. Ik zei nog: "Daar zit die man toch niet op te wachten." Maar tijdens mijn bezoek aan de WC maakte mijn (toekomstige) manager even een praatje en ja hoor, het moest gebeuren. Hij moest het zelfs nog even stil leggen omdat de hordes publiek voor een gevaarlijke situatie zorgden, net als toen bij Danny Vera. Haha, misschien iets overdreven. We eindigden met een "leuk hé" van mij en een "goed hoor" van hem en een boks. Voor hem was het ook een debuut, want hij had het lied nog nooit gezongen met iemand die oorspronkelijk uit Zoutelande komt. In alle consternatie vergat ik de andere gitarist te bedanken. Bij deze!

Om nu te zeggen dat een droom is uitgekomen is misschien overdreven. Ten eerste heb ik veel respect voor de band BLOF, maar ik ben ook niet hun grootste fan. Ten tweede was het nooit in me opgekomen om hier over te dromen, want je houdt hier toch helemaal geen rekening mee. En nu? CAS of The Voice (senior)? Wees niet ongerust. Ik heb mijn one minute of fame gehad en hou het nu weer bij de douche en mijn eigen studeerkamertje. Gisteren was een perfecte dag met een gouden randje. We eindigden op Boudewijnskerke achter de grillplaat en vanmorgen zat ik weer gewoon achter de receptie. Zodat jullie over een paar jaar kunnen zeggen: "wat is ze toch lekker gewoon gebleven."