Naar de kliniek

Als je paard vage kreupelheidsklachten heeft, geen wond, geen dik of warm been, of andere logische oorzaken voor het probleem, dan is dat altijd even schrikken. Nog eens even aanzien, afspuiten, een poosje stappen, maar als het niet beter wordt, vraag je toch de dierenarts eens om zijn, of in ons geval haar mening. Eigenlijk is dit altijd alleen een bevestiging van wat je zelf ook wel weet, maar zo lang het niet is uitgesproken is het niet zo, toch? Iets met struisvogels. "Hier is echt wel iets mis, ik adviseer om naar de kliniek te gaan." De periode na deze conclusie is echt gruwelijk. De afspraak maken, de dagen wachten tot het zover is en het allerergste, de reis er naartoe waarbij je er van overtuigd bent dat er vast iets vreselijks aan de hand moet zijn. Alsof er letterlijk een steen in je maag ligt en een donkere wolk boven je hoofd hangt. Het feit dat het hoogst waarschijnlijk weer een fortuin gaat kosten, is daar een bescheiden, doch niet geheel onbelangrijk onderdeel van. Gelukkig hebben we deze reizen niet al te vaak moeten maken, maar de laatste 2 jaar was het bingo. 

Toen in maart 2020 Ushra niet altijd helemaal goed liep en haar teen erg was afgesleten, moest de gevreesde reis gemaakt worden. Het paard waar je volledig mee vergroeid bent, die ook weer al 19 jaar is, pffff. Pittig. Onderzoek, foto's, scans, fluisterende artsen, soms in het Engels met als conclusie: een griffelbeenbreuk. Goed te opereren en vanwege haar goede conditie ook een zeer goede prognose. Nou ja, dan is het een kwestie van je vakantiegeld linea recta doorschuiven naar de kliniek en gaan met die banaan. Alles goed verlopen en een paar maanden later reden we ons rondje weer zonder problemen. Dankbaar en met een zucht van verlichting. 

Toen in februari van dit jaar Baluschka ook niet helemaal zuiver liep vanachteren, hebben we het ook eerst weer even aangezien. Rechtuit was er weinig aan de hand, maar toen na de vorst de bak wat harder was, was er toch duidelijk iets mis. Weer de dierenarts laten kijken en samen kunnen concluderen dat er echt verder gekeken moest worden. Dus met lood in de schoenen weer naar Moerbeke. Alles middelen uit de kast met als conclusie een beschadigde meniscus en ook wat schade zichtbaar op de kogel. Inspuiten, even rust en langzaam opbouwen. Dat ging niet onaardig, maar na een paar weken ging het toch goed mis. Nog eens terug en nu een MRI. De weg van het vakantiegeld (en nog een beetje meer) was dezelfde als die van het jaar ervoor, maar ja, op vakantie kon je toch niet. Nu kwam ook een scheur in het kootbeen aan het licht. Kortom, het hele rechter achterbeen was in een dolle bui, die ze met grote regelmaat heeft, ontzet. De hoop was dat het met rust zou kunnen genezen. De boxrust hadden we natuurlijk na 2 weken wel gezien. Als dit de laatste weken van haar leven zouden zijn, dan was dit geen optie. Dus een klein paddockje en later weitje werden afgeslagen en ze gedroeg zich wonderbaarlijk goed. Als leider van de kudde kun je niet je pijn laten zien. Dus omdat bij haar te herkennen, moest je al goed kijken. Maar na enige tijd kwam er toch weer wat meer leven in. Het ging iets beter. Na 3 maanden zou ze terug moeten voor een controle MRI, maar het was wel duidelijk dat het nog niet goed was. Daar hadden wij geen MRI voor nodig. In overleg besloten we de rust voorlopig voort te zetten. Natuurlijk lees je ook eens wat. Bewust ging ik de  BOKT discussies uit de weg. Maar een serieuze studie van de faculteit Utrecht beloofde niet veel goeds. Al die tijd leef je tussen hoop en vrees, waarbij Lout in het kamp hoop zat en ik in het kamp vrees. Een week of wat geleden besloot Lout af en toe een stukje op haar te gaan stappen in de hoop dat dit misschien in positieve zin zou helpen. Met de oortjes er op ging ze van het erf en zo kwam ze ook weer terug. Zo blij dat ze weer mee mocht. Lout had het weer al over ringrijden volgend jaar maar ik probeerde zijn enthousiasme wat te temperen. En niet snel daarna kwam bij Lout ook het besef. Alles op een rijtje zettend en in overleg kom je dan tot de conclusie .... het komt echt niet meer goed. 

Die conclusie is nog zo veel erger dan naar de kliniek. Want hoeveel je ook van een paard houdt en hoe goed je er ook voor zorgt, soms komt het gewoon niet goed. En of je paard dan Baluschka heet of Zonik en € 1250,00 of misschien wel € 1.250.000,00 heeft gekost, dat maakt dan geen enkel verschil. De meeste dagen kun je er goed over praten maar soms kun je er niet eens aan denken. Het overvalt je, daar heb je geen invloed op. Maar dan moeten er weer beslissingen worden genomen. Wanneer en hoe gaan we afscheid nemen? En hoewel het aan de ene kant gruwelijk is om de beslissing te moeten maken, wij konden dat tot nu toe wel altijd zelf doen. Dat is ook niet iedereen gegund. Toch zou je het op dat moment even aan ze willen vragen wat ze er zelf van vinden. Maar als je je paard goed kent weet je ook hier eigenlijk het antwoord wel op. 

En dan is ze er ineens niet meer. De box is leeg, de laatste mest er uit, het naambordje er af. Het laatste huidvet zit nog aan het hoofdstel, dat komt binnenkort wel een keer. Wat laat ze een grote leegte achter. Binnenkort komt er nog een ode aan haar. Voor nu moet het nog even bezinken, dat gaat meestal best goed. We zijn vooral ook heel dankbaar dat ze 11 jaar bij ons is geweest. Dag lieve Baluschka. 

De foto is van Rianne Lous en laat haar precies zien hoe ze was. Altijd aan!